محتوای وایرال
برای وایرال شدن محتوای خود به کیفیت و ظاهر آن فکر کنید. مخاطبان کمتر محتواهای طولانی را تا آخر دنبال می‌کنند. ایجاز و مختصر گفتن یکی از بهترین راه‌های پسندیده شدن در فضای مجازی است.
مقصود از محتوای وایرال چیست؟
اگر از کاربران تکنوفیل فضای مجازی هستید، حتما تا به حال درباره وایرال شدن یک موضوع در فضای مجازی مطالبی خوانده‌اید. آنچه در زبان فارسی از آن با عنوان محتوای وایرال یا ویروسی یاد می‌کنیم ترجمه (viral phenomena) در زبان انگلیسی به معنی پدیده ویروسی است و مقصود از آن مطلب، موضوع و محتوایی است که به واسطه پیوستگی شبکه‌های اجتماعی، با الگوی تکثیر ویروسی، بین کاربران فضای مجازی، گسترش می‌یابد. مانند اخباری که پیش از این رسانه‌ها منتشر می‌کردند و مخاطبانِ آنها دهان به دهان انتقال می‌دادند، در حال حاضر هم یک کاربر معمولی، محتوایی را در شبکه اجتماعی قرار می‌دهد و سایر کاربران به‌صورت غیرمستقیم آن را گوشی به گوشی به یکدیگر انتقال می‌دهند.
شاید در روزهای خسته‌کننده پاندمی کرونا اصطلاح محتوای وایرال ترسناک به نظر برسد؛ اما این شیوه تبلیغات مویرگی ابزار بسیار کاربردی و مفیدی برای فعالان عرصه دیجیتال مارکتینگ است.
هم‌زمان با پیشرفت صنعت عکاسی و دوربین‌های عکاسی، صنعت چاپ هم پیشرفت می‌کرد. به این ترتیب عکس‌های با کیفیت‌تری از طریق مطبوعات منتشر می‌شد و رفته‌رفته اهمیت عکاسی در زمینه تبلیغات نمود بیشتری پیدا می‌کرد.
هرچند این اصطلاح زاییده دوران استفاده از شبکه‌های اجتماعی است؛ اما چنانکه اشاره کردیم، پیش از این هم توسط رسانه‌ها و مخاطبانشان چنین اتفاقی رخ می‌داده است. شکل‌گیری شایعات اولین نمونه‌های تکثیر ویروسی اخبار بوده است. به این صورت که یک رسانه زرد (مثل ماهنامه‌های غیرمعتبر) مطلب نادرستی را درباره یک فوتبالیست یا بازیگر منتشر می‌کرد. در آن زمان به دلیل عدم دسترسی سریع به منابع معتبر و شکل نگرفتن مفاهیم مربوط به سواد رسانه‌ای، صحت و سقم اخبار در بدو انتشار آن مشخص نمی‌شد. پس مخاطبان هیجان‌زده از شنیدن یک خبر متفاوت دست به شایعه‌پراکنی می‌زدند. حتی گاهی شیطنت یک نشریه در انعکاس غلط‌انداز یک خبر، به شایعه‌سازی‌ها دامن می‌زد. مثلا وقتی احمدرضا عابدزاده در فیلم سینمایی ازدواج غیابی به کارگردانی کاظم معصومی به عنوان بازیگر حضور پیدا کرد، تیتر چند نشریه زرد موجب ایجاد شایعه‌ای درباره ازدواج پنهانی او شد. البته این دست شایعه‌سازی‌ها چیزی است که در همین زمانه هم روی می‌دهد، اما به دلیل دسترسی سریع به منابع معتبر به‌سرعت درستی و نادرستی آن اثبات می‌شود و راستی‌آزمایی اخبار کذب و دروغ کار سختی نیست.
تأثیر فناوری بر وایرال
هرچند این اصطلاح زاییده دوران استفاده از شبکه‌های اجتماعی است؛ اما چنانکه اشاره کردیم، پیش از این هم توسط رسانه‌ها و مخاطبانشان چنین اتفاقی رخ می‌داده است. شکل‌گیری شایعات اولین نمونه‌های تکثیر ویروسی اخبار بوده است. به این صورت که یک رسانه زرد (مثل ماهنامه‌های غیرمعتبر) مطلب نادرستی را درباره یک فوتبالیست یا بازیگر منتشر می‌کرد. در آن زمان به دلیل عدم دسترسی سریع به منابع معتبر و شکل نگرفتن مفاهیم مربوط به سواد رسانه‌ای، صحت و سقم اخبار در بدو انتشار آن مشخص نمی‌شد. پس مخاطبان هیجان‌زده از شنیدن یک خبر متفاوت دست به شایعه‌پراکنی می‌زدند. حتی گاهی شیطنت یک نشریه در انعکاس غلط‌انداز یک خبر، به شایعه‌سازی‌ها دامن می‌زد. مثلا وقتی احمدرضا عابدزاده در فیلم سینمایی ازدواج غیابی به کارگردانی کاظم معصومی به عنوان بازیگر حضور پیدا کرد، تیتر چند نشریه زرد موجب ایجاد شایعه‌ای درباره ازدواج پنهانی او شد. البته این دست شایعه‌سازی‌ها چیزی است که در همین زمانه هم روی می‌دهد، اما به دلیل دسترسی سریع به منابع معتبر به‌سرعت درستی و نادرستی آن اثبات می‌شود و راستی‌آزمایی اخبار کذب و دروغ کار سختی نیست.
عکاسی تبلیغاتی چه تفاوتی با عکاسی تجاری و عکاسی صنعتی دارد؟
تا به اینجا مفصل درباره عکاسی تبلیغاتی توضیح دادیم و این نتیجه حاصل آمد که القای باور عکاس با عکسش در راستای اهداف اجتماعی، فرهنگی، آموزشی، تجاری و اقتصادی به نوعی عکاسی تبلیغاتی محسوب می‌شود. حال اگر این هدف، یک هدف تجاری و اقتصادی باشد، این عکاسی از نوع عکاسی تجاری خواهد بود؛ به‌ویژه اگر عکس مورد نظر درباره خدمات یا کالاهایی باشد که یک کمپانی یا شرکت بازرگانی ارائه می‌دهد.
اما در کنار عکاسی تجاری، انواع دیگری از عکاسی تبلیغاتی قرار دارند که یکی از آنها عکاسی صنعتی است. در عکاسی صنعتی، عکاس تلاش می‌کند با کاستن از ابعاد هنری کار، خودِ محصول و موضوع مورد نظر را به بهترین شکل برای مخاطب نمایش دهد. مثلا ممکن است یک شرکت تولید کننده لوازم یدکی بخواهد عکس لنت ترمز تولیدی خود را در کاتالوگ اختصاصی‌اش چاپ کند. در این شرایط عکاس باید عکسی را عرضه کند که مطابق با واقعیت است.
۶ راهکار اساسی وایرال کردن محتوا
۱ـ هشتگ‌گذاری
شاید اولین کاری که بعد از گذاشتن یک پست در اینستاگرام به نظرتان برسد، گذاشتن #هشتگ باشد. البته برای این کار باید حواستان جمع باشد که از بهترین کلمات استفاده کنید. پس خودتان را جای مخاطبتان بگذارید و تصور کنید که اگر خودتان بخواهید درباره موضوع مربوطه جستجو کنید، چه کلماتی را سرچ می‌کردید.
۴ـ فوروارد کردن (forward)
حتما تا به حال بارها برای شما پیش آمده است که مطالب جذابی را که برایتان ارسال شده است، برای گروه دوستان و اقوام خود در واتساپ یا تلگرام فوروارد کنید. خاصیت ویروسی این پیام‌رسان‌ها تا جایی است که واتساپ برای فوروارد پیام‌هایی که بیش از حد و پیاپی فوروارد شده‌اند محدودیت قائل شده است تا جلوی شایعه‌پراکنی‌ها را بیشتر بگیرد.
۲ـ اشتراک‌گذاری
بدون نیاز به عضویت در شبکه‌های اجتماعی، حتما گزینه share را در گالری خود مشاهده کرده‌اید. از طریق این گزینه می‌توانید فایل هر عکس، ویدئو یا نوشته‌ای را از طریق هر پیام‌رسانی برای مخاطبان خود به اشتراک بگذارید. هرچند قابلیت این گزینه در هر بستر متفاوت است، ولی به هر حال اشتراک‌گذاری یکی از در دسترس‌ترین گزینه‌های وایرال کردن محتوا برای هر کابری است.
۵ـ معرفی غیرمستقیم
یکی از شیوه‌های کلاسیک وایرال کردن است که قاعدتا هنوز جواب می‌دهد. ممکن است شما درباره معلم زبانی که به او علاقه دارید، به دوستانتان چیزی بگویید؛ درحالی که بک‌لینک یا آدرس صفحه اجتماعی او را ندارید. شما صرفا نام و ویژگی‌های شیوه تدریس او را بیان می‌کنید و سپس دوستانتان اگر مایل باشند می‌توانند بر اساس صحبت‌های شما، با مهارت درست جستجو کردن، صفحات مورد نیاز را بیابند.
۳ـ تبلیغات سنتی
تبلیغات کلاسیک، ساخت تیزر و آگهی دادن در فضاهای محیطی و شهری هنوز منسوخ نشده است و از طریق آنها می‌توانید پایگاه‌های مجازی خود را به مخاطبان معرفی کنید. گاهی اوقات از طریق یک بیلبورد بزرگراهی، یک مدیر یا کارمند رده‌بالا با شبکه اجتماعی یک همکار یا مشتری یا فروشنده آشنا می‌شود و به تبع این اتفاق، ارتباطی که در فضای مجازی تا به آن روز شکل نگرفته بوده است، ایجاد می‌شود.
۶ـ تبلیغات سنتی
تبلیغات کلاسیک، ساخت تیزر و آگهی دادن در فضاهای محیطی و شهری هنوز منسوخ نشده است و از طریق آنها می‌توانید پایگاه‌های مجازی خود را به مخاطبان معرفی کنید. گاهی اوقات از طریق یک بیلبورد بزرگراهی، یک مدیر یا کارمند رده‌بالا با شبکه اجتماعی یک همکار یا مشتری یا فروشنده آشنا می‌شود و به تبع این اتفاق، ارتباطی که در فضای مجازی تا به آن روز شکل نگرفته بوده است، ایجاد می‌شود.